Παρασκευή 23 Μαΐου 2014

EDITORIAL -ΤΕΥΧΟΣ 4ο

Λίγες βεβαιότητες υπάρχουν μέσα στην περίοδο που διανύουμε. Mια από αυτές είναι, ότι με τίποτα δεν υπάρχει περίπτωση να βαρεθούμε. Είναι κι αυτό κάτι. Μέσα στην βεντάλια των συναισθημάτων που βιώνουμε, που σίγουρα είναι πολύ μεγάλη, δεν υπάρχει η πλήξη.
Προ κρίσης  η πλήξη του ανικανοποίητου και η αποχαύνωση του καταναλωτισμού, κάλυπταν σαν παχύ στρώμα σκόνης την ψυχή μας .  Tώρα πια με την κρίση, καλούμαστε να ζήσουμε μέσα στη θλίψη της ηττοπάθειας.
Από την ψευδαίσθηση του «είμαι αυτό που έχω» στην ψευδαίσθηση του «δεν είμαι τίποτα, επειδή δεν έχω».  Η ζωή συνέχεια είναι αλλού και σίγουρα όχι εκεί που είμαστε εμείς. Η προσοχή μας αποσπάται συνέχεια -μπορεί και καθ’όλη την διάρκεια της ζωής μας- από το ουσιώδες ερώτημα:  τι μας χρειάζεται για να είμαστε ευτυχείς; Που θα μπορούσε ίσως να αρχίσει να απαντιέται αν απαντιόταν μια άλλη ερώτηση : τι δεν μας χρειάζεται, για να είμαστε ευτυχείς;  Τι θα γινόταν άραγε αν αρχίζαμε και πετάγαμε αυτά που δεν μας χρειάζονται;
Αν ξεσκαρτάραμε όλα αυτά τα άχρηστα που έχουμε μαζέψει και μας έχουν στριμώξει στο δωμάτιο της ψυχής μας. Αν πετάγαμε τις ψεύτικες ανάγκες , τις ψεύτικες κοινωνικές συμβάσεις, την ανάθεση της ζωής μας στους «ειδικούς» και την υπακοή στις εντολές τους, τα στερεότυπα, την ιδιώτευση, τον φόβο για το διαφορετικό. Θα ήταν σίγουρα μια καλή αρχή για να πάψουμε να είμαστε δυστυχείς μίζεροι και καταθλιμμένοι.  Μπορεί με αυτόν τον τρόπο να μην καταφέρουμε να πληρώσουμε τα χρέη και τους λογαριασμούς αλλά θα είμαστε εντάξει στους λογαριασμούς με τον εαυτό μας.
Τι θα γινόταν αν τραβούσαμε το καλώδιο της τηλεόρασης από την πρίζα και δεν ξανάμπαιναν κάθε βράδυ στο σπίτι μας αυτοί που μας μισούν, που μας κουνάν το δάκτυλο λέγοντας πόσο 
 ανεπαρκείς είμαστε,  που κάνουν το άσπρο μαύρο υποτιμώντας την νοημοσύνη μας; Τι θα γινόταν αν όλοι αυτοί που μας ζητάνε να «ασκήσουμε το δικαίωμα της ψήφου», για να τους δώσουμε για άλλη μια φορά την συγκατάθεσή μας να κάνουν ότι θέλουν με τις ζωές μας, έπαιρναν την απάντηση ότι δεν τους χρειαζόμαστε, μπορούμε να οργανώσουμε τις ζωές μας μόνοι μας και ξεκινάγαμε να το κάνουμε;  Τι θα γινόταν αν δεν βάζαμε υποψηφιότητα για δημοτικοί σύμβουλοι, όπως είναι της μόδας τώρα, αλλά γνωρίζαμε από κοντά όλους τους γείτονες, που βλέπουμε κάθε μέρα πίσω από την κουρτίνα του παράθυρού μας και οργανώναμε μια συνέλευση γειτονιάς για να λύσουμε μόνοι μας τα προβλήματά μας; Τι θα γινόταν αν κάθε φορά που ανάγγελλαν αυτά τα άδικα και σκληρά μέτρα που καταστρέφουν τις ζωές μας, τους αντιμετωπίζαμε με μαζική ανυπακοή και αλληλεγγύη αδιαπραγμάτευτη μεταξύ μας;


Μπορεί να μην κατακτούσαμε την «απόλυτη ευτυχία» –που μπορεί άλλωστε να είναι και ένα χαζοχαρούμενο εγκεφαλικό κατασκεύασμα- αλλά θα είμαστε περήφανοι για το ότι ζήσαμε και περπατήσαμε σε έναν κόσμο, παρέα με τα αδέλφια μας, που εξερευνήσαμε και αναζητήσαμε την γνώση την αγάπη και την κατανόηση και επικοινωνήσαμε με την χαρά του μοιράσματος. Δεν είναι και λίγο…. Και αυτό είναι μια ακόμη βεβαιότητα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου